Mijn eerste blog

Mijn eerste blog schrijf ik op de dag dat corona een jaar in ons land is. Een jaar nadat ons leven hier in het kleine België volledig op zijn kop is gezet. Een jaar van eenzaamheid, verdriet, verlies, maar ook van hoop, dankbaarheid en zelfontplooiing. Een jaar waarin niks is gebeurd en tegelijkertijd alles. 

Ik wil mijn eerste blog niet wijden aan corona, maar ik denk dat ik niet veel keuze heb. Want corona heeft mijn leven, net zoals dat van vele anderen, veranderd. Een jaar geleden zou ik nooit het lef hebben gehad om een blog te schrijven, laat staan om deze openbaar te zetten. Maar hier ben ik nu.

Een jaar geleden zat mijn hoofd overvol. Ik was heel gestresseerd en had heel de tijd het gevoel dat ik pauze nodig had, maar deze niet kon nemen omdat het leven zo snel ging. Ik voelde zoveel verantwoordelijkheden, die ik vooral mezelf oplegde.

Ik MOET genoeg tijd steken in school. 

Ik MOET genoeg tijd steken in mijn studentenjob.

Ik MOET genoeg tijd steken in mijn vrienden. 

Ik MOET genoeg tijd steken in mijn familie. 

Ik MOET genoeg tijd steken in mijn lief. 

Ik MOET ik MOET ik MOET. 

De grootste vraag was: wat is genoeg? En het antwoord was: het is nooit genoeg. Iedereen tevreden houden is onmogelijk en het belangrijkste dat ik heb geleerd het afgelopen jaar: niet jouw taak!

Toen corona dan kwam, werd alles plots op pauze gezet. Ik viel in een gat want tijd hebben was iets wat ik al niet meer herkende. Dit gat was echter van korte duur want al snel kwamen de online lessen en zo vond ik toch weer een manier om mezelf verantwoordelijkheden op te leggen. 

Pas bij de 'tweede lockdown' begon er iets in mij te groeien. Iets van: het is nu GENOEG geweest. De onlinelessen maakten mij, net zoals zoveel andere studenten, ongelukkig. Het was ook al de tweede richting die ik volgde en daarbij was mijn motivatie ook lager denk ik dan bij de gemiddelde student. Maar wat is gemiddeld? Daar kan ik ook uren over doorgaan... (ZIJSPOOR!)

Schrijven en toneel waren mijn twee hobby's in het lager en middelbaar, maar sinds het studeren waren deze aan de kant geschoven. Want nu moet je volwassen en realistisch zijn! Niet meer spelen, maar werken zodat je een goede toekomst hebt! Hoe hard wordt dat er wel niet ingedramd? Studeren, studeren, studeren en dan werken, werken, werken. 

Maar hoe langer ik studeerde, hoe meer studenten en vrienden ik zag afhaken en de 'mooiste tijd van hun leven' zag inruilen voor 'het echte leven'. En zag ik hen ongelukkig worden? Nee. Ik zag net het omgekeerde. Ik zag gedemotiveerde, ongelukkige studenten uitgroeien tot sterke, gelukkige volwassenen. Met nog steeds hun onzekerheden en twijfels, maar wel met een nieuw geloof in hunzelf. Was het dan allemaal maar een fabeltje? Is werken wel zo erg als al die wijze volwassenen beweerden? 

Ik begon een jaar geleden met TikTok uit verveling. Nu zullen er mensen ofwel denken dat dit het dieptepunt uit mijn leven was of het toppunt uit mijn leven. Bij mij was dit eerder het tweede. Door filmpjes te maken, kwam ik terug in contact met mijn creatieve zelf. Zowel dans, als toneel, als schrijven kwamen hier terug boven. Zodanig dat ik in de 'tweede lockdown' besloot om een boek te schrijven. 'Valentina'. Een boek dat akelig veel over mij, maar ook over mijn leven vertelt en tegelijk complete fictie is. Als je dit niet begrijpt, moet je eens een boek schrijven ;)

In december besloot ik om mijn leven te beginnen leiden. Hoezo? Je leidde toch al een leven? Ja, een leven, niet MIJN leven. Je hebt er maar één en dat wordt zo vaak gezegd, maar hoeveel mensen leven daarnaar? 

"Ga je heel je leven dromen over je droomleven of ga je je droomleven leven?" Dit was de vraag die in mijn hoofd bleef doordrammen. En twee weken lang, lag ik elke avond in mijn bed vol met zenuwen om eraan te beginnen, een verlangen om in actie te schieten, een zekerheid dat ik meer uit mijn leven en elke dag zou gaan halen. 

Na die twee weken hakte ik de knoop door. In één week tijd, vertelde ik iedereen dat ik zou stoppen met studeren en stiekem stuurde ik mijn boek naar verschillende uitgeverijen. Tijd om MIJN leven te leven. 

Nu zijn we drie maanden later. Ik werk als zorgleerkracht op een geweldige school en ben een tweetal weken geleden gebeld dat mijn boek 'Valentina' uitgegeven zal worden. Op drie maanden tijd is EEN leven MIJN leven geworden en niet gewoon mijn leven, maar mijn DROOMLEVEN. 

Dus eigenlijk zou je bijna kunnen zeggen dat ik corona dankbaar moet zijn, maar dat is iets wat mensen te vaak doen. Hun eigen geluk afschuiven op iets extern. Ik ben corona niet dankbaar, want corona heeft me zoveel afstand doen nemen van al de mensen van wie ik hou. Corona zorgt dat mijn grootouders bijna aan de eenzaamheid onderdoor gaan zoals zoveel anderen. Corona doet mensen zelfs sterven in eenzaamheid omdat we geen afscheid mogen nemen. Corona is gelijk aan verdriet, afscheid, eenzaamheid, werkloosheid, uitzichtloosheid en zoveel meer...

Dus ik ben corona niet dankbaar, ik ben mezelf dankbaar. 

Daarom is mijn tip van vandaag: geloof in jezelf. Want je wil het misschien niet toegeven, maar je weet wat je wil. Vaak wil je het gewoon niet zien omdat het onmogelijk lijkt. Een 'kinderlijke' droom. Maar waarom zouden dromen er zijn als er niet een kleine kans is dat ze kunnen uitkomen?

Groetjes,

Annelies