Een dipje hebben

Een dipje hebben, je even wat minder goed voelen, een slechte dag hebben,... of hoe je het ook wil noemen is normaal. Dat weet ik en toch heb ik soms het gevoel dat dipjes hebben niet altijd mag omdat alles vaak 'perfect' moet lijken. Dus je verstopt die dipjes, maar is dat wel de oplossing? 

Misschien ben ik weer aan het overdenken, maar daar is deze blog voor! Ik dacht ik schrijf het van me af, is het niks? Da verwijder ik het weer. 

Hou van jezelf

en

laat jezelf ook gewoon zijn

Als ik een dipje heb, wil ik graag alleen zijn. Me verstoppen in de zetel onder de dekentje met een boek, lekker eten of Netflix. Gewoon alleen ik en niemand om me heen. Niemand die commentaar kan geven op dat ik die dag eens wat meer eet of ween om niks of niet kan uitleggen waarom ik me nu zo voel. Soms is het gewoon zo. Ken je dit gevoel? Wel dan zijn we al niet meer alleen. 

Het zou ook raar zijn om er van uit te gaan dat ik de enige ben die dit gevoel soms heeft want ik weet dat dit niet zo is. Iedereen heeft dipjes en iedereen heeft een bepaalde manier om hiermee om te gaan. Maar wat doe je dan als je in het openbaar bent? 

Ik noem onze maatschappij van vandaag vaak de 'maskermaatschappij'. Een zelfverzonnen woord, maar het beschrijft voor mij perfect wat ik bedoel. Zowel op sociale media als in het echt, zetten wij vaak maskers op. Hoe vaak doe je wel niet de volgende conversatie:

"Hoe gaat het?" 

"Goed. Met jou?" 

"Goed."

Geloof je nu echt dat het met beide personen goed gaat? Dat kan natuurlijk, maar vaak zeg je ook goed, al gaat het helemaal niet goed en waarom? Standaard antwoorden zullen zijn: ik wil niemand tot last zijn, het zijn mijn problemen, ze willen het toch niet echt weten of ik wil niet dat ze het weten. Natuurlijk zal je misschien soms een vriend hebben die je 'goed' doorziet en die dan misschien doorvraagt waardoor je het misschien wel verteld. 

Waarom doen we dat? Waarom zijn we soms niet eerlijk? 

"Niet zo goed." Is toch niet zo erg om te zeggen? En hoe meer mensen het vertellen, hoe meer je weet dat je normaal bent en dat het oké is om dat eens te zeggen. Ik denk dat mensen schrik hebben dat we dan allemaal in een negatieve spiraal gaan belanden, maar ik denk dat dat eerder omgekeerd kan zijn. Door te vertellen of je in elkaar te herkennen, kan je loslaten. Banden worden dieper en je weet dat het oké is om je zo te voelen. 

Ik ben weer aan het doorgaan en doorgaan en het kan zijn dat je nu denkt: wat een bullshit. Wel het is oké om dat te denken ;)

Ik wil gewoon zeggen dat die maskertjes die we onszelf voorhouden meer kwaad doen dan goed. En sociale media maakt het alleen maar erger. Laatst zag ik hoe een influencer op Instagram het verhaal vertelde achter de foto. Vaak was er verdriet of veel onzekerheid aan te pas geweest, maar op de foto zag je daar niks van. Ik ben heel blij met zo'n initiatieven want die tonen je dat het normaal is om niet altijd 'perfect' te zijn. 

Het is vreemd hoe we het vaak belangrijker vinden hoe andere mensen ons zien dan hoe wij onszelf zien en dat is een grote fout. Je gaat met jezelf oud worden, je gaat met jezelf alle stappen van het leven doornemen, zorg ervoor dat je jezelf graag ziet. Wil je echt liever een bekende influencer zijn met een doodongelukkig leven dan gelukkig en onbekend? Ik wil hier niet mee zeggen dat influencer gelijk staat aan aan ongelukkig zijn, maar als je goed leest, weet je wel wat ik bedoel. 

Hou van jezelf en laat jezelf ook gewoon zijn.

Zet je masker af en laat je dipjes voor wat ze zijn. iedereen gaat door dipjes en topjes in zijn leven en het is net fijn dat te kunnen delen met elkaar! Want hoe echter we zijn naar elkaar toe, hoe echter onze vriendschap/onze liefde/onze band ook zal zijn.

Groetjes, 

Annelies