Uit huis gaan

Uit huis gaan: spannend, leuk, maar toch ook wat verdriet. 

Ik heb het gevoel dat mijn vrienden hier veel lichter over gaan dan ik, maar misschien is dit omdat ik best een emotioneel wezentje ben. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze dit gewoon niet verwoorden en daarnaast verschilt elke thuissituatie natuurlijk ook. Ik twijfelde even om dit online te gooien omdat ik me heel kwetsbaar laat zien, maar jezelf kwetsbaar laten zien is één van de sterkste dingen die je kan doen dus: here we go!

Als je gaat wachten tot je ergens klaar voor bent, kan je blijven wachten. 

Om even wat achtergrond te schetsen: ik heb altijd graag thuis gewoond. Ik heb twee geweldige ouders, een geweldige stiefvader en een geweldige broer. En ondanks de scheiding en de twee huisjes die ik had, heb ik me altijd thuis gevoeld bij beiden.

Vorig weekend lag ik in de zetel bij mijn papa en het besef drong door dat ik ging verhuizen. Dat ik daar binnen een maand niet meer zou zijn, maakte me best emotioneel. Soms voel ik me nog steeds het meisje van tien jaar dat daar lag, maar ik ben dat meisje niet meer, al zit ze nog altijd in mij. Het meisje dat zich nergens veiliger voelde dan bij haar ouders. 

Want dat is altijd zo geweest, twee veilige thuisjes. Elk op zijn eigen manier en elk even fijn. Ik besef nu ook wat een luxe ik heb thuis. Mijn ouders hebben altijd voor me gezorgd en me gesteund door al mijn, soms vreemde, hersenkronkels. Ze zijn er altijd voor me geweest, maar ze zullen dat ook blijven. 

Het is een nieuw hoofdstuk. En het is normaal dat er bij nieuwe hoofdstukken zowel verdriet als geluk aanwezig is. Ik besef nu ook hoeveel geluk ik heb dat ik hierbij verdriet kan voelen. Want dat bewijst de liefde die ik voel voor mijn ouders en omgekeerd.

Het is ook niet zo dat ik mijn ouders niet meer ga zien en dat moet ik een beetje laten doordringen. Nu kan ik hen eens uitnodigen en kunnen zij eens bij mij in de zetel zitten met hun voetjes omhoog.

En uitkijken naar deze stap mag, ik moet me niet schuldig voelen of twijfelen. Ik kijk uit naar deze nieuwe stap in mijn leven!

Dus of ik momenteel best een emotioneel wrak ben? Oh ja zeker! Maar op een positieve manier, als je me begrijpen kan.

En of ik er klaar voor ben? Geen idee. Maar er is iets dat ik laatst heb gelezen en ik geloof daar helemaal in. Het zei: als je gaat wachten tot je ergens klaar voor bent, kan je blijven wachten.

Dus gewoon gaan en doen wat goed voelt zou ik zeggen!

Groetjes,

(Een emotionele) Annelies